Margarete Petersen Tarot

Sohn der Kelche

Mijn moeder gaf me gevoeligheid.
Mijn vader leerde me de spraak van het water.
Mijn zuster, zuiver als een lotusbloem, gaf me zachtheid.
Ik drink en drink, en toch kan geen water mijn dorst lessen. Alle spiegelingen op mijn huid zijn mij vertrouwd. Soms zie ik mijn vader, de woonplaats van mijn moeder ben ik vergeten. Zoals het blad van een bloesem drijf ik op de golven van zelfherinnering. In het duister van de nacht voel ik de grond en de architectuur van mijn gedachten wordt wazig. Overdag heeft het scherpe mes van mijn verstand me uitgeschakeld. Ik voel me treurig en verberg dat. De schemering laat me tot rust komen. De controle slaapt en ik waag de sprong door de spiegelingen. Ik laat me vallen, mijn pantser wordt schilferig en zacht. De sporen van duizenden kleine luchtbellen volgend, zink ik op de grond, met datgene versmeltend wat op mij wacht.